طعنه جمهوری اسلامی به صداوسیما: 43 هزار میلیارد تومان بودجه دارید که خطای سهوی بکنید؟ - مدیریت این رسانه در دست آدم های جناحی است

این کشورها با برخورداری از رادیو و تلویزیون های خصوصی امکان بیشتری برای آگاهی بخشی به مردم و هدایت افکار عمومی دارند. در چنان شرایطی، مردم با برخورداری از تنوع رادیو و تلویزیون این امکان را دارند که با دیدن و شنیدن مطالب مختلف، آنچه را که می پسندند انتخاب کنند و به جستجوی واقعیت ها در میان انبوه خبرها و گزارش ها بپردازند. 

در کشورهائی که رادیو و تلویزیون انحصاری نیستند، تمام مؤسسات رادیوتلویزیونی را می توان رسانه های ملی دانست ولی در کشوری مثل ایران که فقط یک مؤسسه رادیوتلویزیونی وجود دارد، عنوان «رسانه ملی» منحصر و محدود به همین یک مؤسسه است و به همین دلیل وقتی از عنوان «رسانه ملی» سخن به میان می آید، ذهن ها به طرف رادیوتلویزیون متعلق به دولت و نظام می روند و انحصاری بودن آن خودنمائی می کند.

ویژگی انحصاری بودن، اقتضائاتی دارد که اگر رسانه ملی در دایره تنگ مدیریتی قرار بگیرد آفت جان آن خواهند شد و اگر در اختیار یک تفکر باز، روشن و نگرشی در سطح ملی باشد به نعمتی بزرگ برای خدمت به کشور و ملت و دولت و نظام تبدیل خواهند شد. رسانه ملی در ایران در مقطع کنونی متأسفانه گرفتار دایره تنگ مدیریتی است و به همین دلیل مخاطبان زیادی را از دست داده و آنها را به سوی رسانه های بیگانه یا فضای مجازی سوق داده است.

عملکرد رسانه ملی در هفته های اخیر که شاهد تحول قابل ملاحظه ای در سیاست خارجی و تعاملات منطقه ای هستیم، افکار عمومی را نگران کرده و اعتراضات زیادی را برانگیخته است. مدیران رسانه ملی وانمود می کنند این عملکرد، سهوی است ولی بسیاری از صاحبنظران می گویند تکرار بیش از حد این قبیل تخلفات آنهم از شبکه های مختلف نشان می دهد این عملکرد نمی تواند سهوی باشد.

از رسانه ای که طبق گزارش مرکز پژوهش های مجلس در قانون بودجه سال ۱۴۰۴ علاوه بر ۳۵ هزار میلیارد تومان بودجه عمومی ۸ هزار میلیارد تومان از محل درآمدهای اختصاصی در اختیار دارد و ده ها هزار نفر در این سازمان مشغول فعالیت هستند، انتظار اینهمه اشتباه داشتن نوعی ساده انگاری است. به همین دلیل باید وضعیت رسانه ملی با نگاهی عمیق در نظر گرفته شود و با برخوردی جدی و قاطع به آن سروسامان داده شود.

اوج خیرخواهی برای رسانه ملی اینست که در مدیریت این رسانه یک غربالگری عمیق صورت بگیرد. اصلاح رسانه ملی باید از بالاترین نقطه شروع شود و تا رده های پایین تر شامل افرادی که براساس گرایش جناحی و نه ملی به این رسانه راه یافته اند نیز بشود. رسانه ملی کارمندان و مدیران صالح نیز دارد ولی به نظر می رسد کار در دست دیگران است، همان عناصری که منافع جناحی را بر منافع ملی ترجیح می دهند.