بهروز وثوقی و فرامرز قریبیان در فیلم گوزن ها - عکس

این فیلم سیاه وسفیدِ جاودانه، در سال ۱۳۵۳ و در استودیوی میثاقیه ساخته شد با قلم و نگاه کیمیایی و تهیه کنندگی مهدی میثاقیه. بهروز وثوقی در قامت قهرمانی زخمی و مظلوم در اوج هنر خود درخشید و جایزه بهترین بازیگر مرد را از سومین جشنواره جهانی فیلم تهران به خانه برد. در کنار او، فرامرز قریبیان با یکی از نخستین نقش های جدی اش، خود را به مخاطب معرفی کرد.

نخستین نمایش فیلم گوزن ها در ششم آذرماه ۱۳۵۳ در تالار رودکی تهران، به رویدادی فرهنگی بدل شد. روز بعد، سینما پارامونت میزبان تماشاگرانی بود که عمدتاً دانشجویان بودند؛ مشتاق، پرسش گر و شیفته سینمایی که چیزی بیش از سرگرمی می خواست، اما مسیر فیلم ساده نبود. توقیف، اصلاح و سرانجام اکران گسترده در بهمن ۱۳۵۴؛ سرنوشتی که بارها گریبان آثار جسور را گرفته بود و این بار نوبت گوزن ها بود. 

تصویری از بهروز وثوقی و فرامرز قریبیان در فیلم گوزن ها

آنچه گوزن ها را از دیگر فیلم های آن عصر متمایز می کند، فرم روایی و درون مایه انسانی اش است. این بار با دو قهرمان روبه رو هستیم؛ هر یک با زخم های خویش، هر یک با گذشته ای جدا، اما مقصدی مشترک. یکی نماد مبارزه و ایمان و دیگری مجسمه ای شکسته از رفاقت و فراموشی. داستان موازی این دو شخصیت با تم دوستی و وفاداری در هم می پیچد؛ دوستی که در برابر فروپاشی، راهی جز بیداری ندارد. گوزن ها نه فقط یک اثر سینمایی که نوعی ادبیات بصری است؛ تلخ، نجیب و عمیقاً انسانی. در جهان فیلم نه تنها خیابان های تهران دهه پنجاه بلکه نبض زمان و زخم های پنهان جامعه ای در گذار به چشم می آید.

امروز با نگاهی به فیلم و پوسترهای آن پس از نیم قرن، هنوز صدای گوزن ها از دل تاریخ شنیده می شود؛ فریادی از درون قاب های سیاه و سفید که با مخاطب امروز همچون دیروز، حرف دارد و شاید این همان چیزی ست که سینما را زنده نگه می دارد؛ یاد، رنج و امید.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین