امامزاده ای که هم شاهان دوستش داشتند، هم مردم عادی

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: همه آنها که «سوته دلان» را دیده اند، حتما آن دیالوگ معروف در سکانس آخر را به یاد می آورند؛ آنجا که جمشید مشایخی در راه امامزاده داوود، نیم خیز نشسته است بالای سر برادر مرده اش و می گوید: «همه عمر دیر رسیدیم...». فیلم را علی حاتمی در سال ۱۳۵۶ساخت. فیلمی که نمای روستا و گنبد امامزاده در پایان آن، نمای آشنایی برای تهرانی هاست.

از سال های دور امامزاده داوود با مسیر صعب العبورش شهرت یافت. از سال هایی که باید با قاطر می رفتند تا امروز که یک ساعته به امامزاده داوود می رسیم، خانواده ها برای زیارت و گذراندن یک روز شاد در دل طبیعت به زیارت آن می روند و درواقع این امامزاده یکی از مکان های زیارتی و تفریحی و خاطره انگیز برای بسیاری از تهرانی ها بوده و هست.

بقعه مبارک ایشان در میان دره ای سرسبز در نزدیکی شهر تهران قرار دارد. در گذشته مشقت عبور از معبرهای کوهستانی، سخت و جاده خاکی و پر از سنگ و کلوخ مانع از سفر زیارتی تهرانی ها به بارگاه امامزاده داوود(ع) نمی شد. قبل از اینکه جاده امروزی راه اندازی شود مردم باید به فرحزاد می رفتند، شب را آنجا می گذراندند و صبح روز بعد پای پیاده یا با الاغ کرایه ای خودشان را به امامزاده داوود(ع) می رساندند. مسیر کوهستانی و سخت امامزاده داوود، البته باعث دوچندان شدن لذت زیارت هم می شد و برای همین بود که یکی از نذرهای رایج در تهران قدیم، نذر زیارت امامزاده داوود بود. با این نذر ارادت خود را به ائمه و خاندانشان بیشتر نشان می دادند.

نسب امامزاده

آستان امامزاده داوود علیه السلام در بخش مرکزی کن در جاده «سولقان» و پس از روستای «کیگا» واقع شده است. نسب امامزاده داوود(ع) براساس کتاب «بدایع الانساب» و تأیید مرحوم آیت الله «نجفی مرعشی» رحمت الله علیه، با ۱۰واسطه به امام «حسن مجتبی» (ع) می رسد. ایشان در سال ۴۵۰(ه ق) متولد و در سن جوانی یعنی در زمان زمامداری «سادات علوی» در مازندران به این منطقه مهاجرت کرد، اما مدتی بعد مورد تعقیب حاکمان جور قرار گرفت و به کوه های اطراف متواری شد و سرانجام سال ۴۸۰(ه ق) در همین مکان به شهادت رسید.

مسیر سخت

می گویند بقعه و بارگاه امامزاده داوود در دوران صفویه ساخته شد اما رونق زیارت و رفت وآمد زائران در عهد قاجار و به ویژه در دوران «فتحعلی شاه» قوت گرفت. این زیارت برای غنی و فقیر هم متفاوت بود. مردم تنگدست باید پیاده می آمدند برای همین ۲ ماه در راه بودند، اما کسانی که از وضعیت مالی بهتری برخوردار بودند با الاغ و قاطر راه می افتادند و زودتر می رسیدند. تا ۷۰سال پیش هم رسم بود که از چهارراه سرچشمه و دروازه شمیران با الاغ راه می افتادند و خودشان را به فرحزاد می رساندند و بعد وارد مسیر کوهستانی می شدند. در این مسیر کوه ها و استراحتگاه های زیادی وجود داشت که مسافران در آنجا استراحت می کردند و دوباره به حرکت خود ادامه می دادند. ولی وقتی به نعل شکن می رسیدند، گنبد حلبی امامزاده داوود(ع) معلوم می شد و مسافران با شوق و اشتیاق زیاد پیچ وخم جاده را طی می کردند.

بنای هشت ضلعی

بنای امامزاده در نگاه کلی از ۲ مسجد که هر دو به بقعه امامزاده در قسمت میانی منتهی می شوند، تشکیل شده است. در دهه های پیش، به تدریج طاقنماهای سنگی اطراف صحن به اتاق های یک طبقه یا ۲طبقه با نمای آجر و پوشش شیروانی تبدیل و سپس حیاط، اتاق ها و بناهای مورد نیاز زائران در اطراف دره و قسمت شمالی بقعه به آن اضافه شد. بنای کنونی که شامل هشت ضلعی به طول شرقی و غربی ۶ متر و عرض تقریبی ۵ متر و سرداب زیر آن است، در زمان فتحعلی شاه قاجار به جای بنای قدیمی که برج ساده سنگی بود، ساخته شد. قدم به داخل این آرامگاه و فضای معنوی زیبای آن که بگذارید، ضریحی ساده در مقابل چشمان شما خودنمایی خواهد کرد. این ضریح که به ضریح جعفری شهرت دارد، طول و عرضی به ترتیب برابر با ۲٫۵ متر و ۱٫۳۰ متر دارد.

زیارت شاه قاجار

زیارت امامزاده داوود(ع)، از زمان «قاجاریه» به یکی از عادات و تفریحات تهرانی ها تبدیل شده است. به همین دلیل «ناصرالدین شاه قاجار»، در قریه خوش آب و هوای «شهرستانک» که بسیار به این امامزاده(ع) نزدیک است، قصری ساخت تا پس از زیارت، در آنجا استراحت کند.

نذر مردم کن

از روزگار قدیم در قریه کن رسم بر این بوده که مردم در روزهای آخر هفته محصولات شان را به امامزاده داوود می بردند و به عنوان نذر بین زائران تقسیم می کردند. عده ای که از تمکن مالی برخوردار بودند، ظروف و سماور مسی گران قیمت شان را نذر امامزاده می کردند تا حاجت شان روا شود. برخی قدیمی های کن نقل می کنند که در یک برهه ای تعداد ظروف مسی امامزاده به حدی زیادشده بود که عده دیگری از اهالی به عنوان نذری، سفیدگرها را به انبار امامزاده داوود(ع) می بردند تا ظروف مسی را سفید کنند. بنابراین سنت نذری دادن در قریه کن فراتر از یک مراسم آیینی بوده و ریشه در سنت ها و سبک زندگی اهالی داشته است.

این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : همشهری آنلاین