حسین علیزاده: فرهنگ ارزشمندترین دارایی و سرمایه جامعه ما است

آهنگساز و نوازنده برجسته موسیقی ایران ادامه داد: من اینجا نماینده موسیقی دستگاهی یا سنتی نیستم. به عنوان یک ایرانی اینجا ایستاده ام که بگویم موسیقی مازندران، موسیقی کردستان، موسیقی خراسان، موسیقی ترکمن صحرا و موسیقی همه نقاط ایران همه موسیقی من است. این فرهنگ ارزشمندترین دارایی و سرمایه جامعه ما است و حتی به نظرم ارزش نفتی که داریم کمتر از فرهنگ است. آنچه که به ما قدرت می دهد تا بتوانیم سرمان را در دنیا بالا نگه داریم تکیه به فرهنگ است.

علیزاده خاطرنشان کرد: وقتی از بچگی موسیقی کار می کردم برایم این سوال مطرح بود که موسیقی محلی چیست؟ وقتی ایرانی هستیم، باید بدانیم که همه آن چیزی که به عنوان فرهنگ های گوناگون اقوام مختلف در این سرزمین وجود دارد هویت ایرانی ما را می سازد.

ضرورت تغییر در آموزش موسیقی دستگاهی ایران

وی افزود: وقتی از سن کم نزد استاد ظریف، استاد شهنازی و استادبرومند کار می کردم فکر می کردم موسیقی کلاسیک ایران یا همان موسیقی دستگاهی موسیقی فارسی زبانان است و به شعر فارسی متکی است و اگر در جایی دیگر زبان و گویش دیگری دارند، موسیقی آنان نیست، پس چرا در آموزش موسیقی صرفا به این تکیه می شود؟ زمانی که در دانشکده هنرهای زیبا بودم، از خودم می پرسیدم چرا شیوه آموزش ما در موسیقی دستگاهی ایران تغییر نمی کند؟ ردیف را وارد دانشگاه کردیم، اما برخوردمان هنوز سنتی و مکتبخانه ای است.

آهنگساز برجسته موسیقی ایران ادامه داد: دانشگاه محل پژوهش و پرسش است. اما در آموختن موسیقی ایرانی با سیستمی سر و کار دارد که سوال ندارد. نمی تواند بپرسد که مثلا چرا باید گوشه ها را حفظ کند؟ زمانی که در مرکز حفظ و اشاعه می خواستیم نزد استاد فروتن کلاس برویم، استاد برومند گفت هر چه استاد فروتن گفت گوش کنید، اما سوال نپرسید. به مرور با توجه به عملکردی که داشتیم، آن نگاه یک سویه که نباید سوال بپرسیم از بین رفت.

وی افزود: چرا شیوه آموزش ردیف در دوره دکترای دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران باید همان چیزی باشد که در یک آموزشگاه موسیقی در یک روستا تدریس می شود؟ تازه آخرین معلم شما هم می گوید این که می نوازی درست نیست، چیزی که من می گویم درست است. یعنی روایت های شفاهی ایرادهای خودشان را دارند. البته نمی خواهیم کار استادی را بی ارزش کنیم. چنانچه این سنت در انتقال ردیف از قدیم وجود داشت. یعنی کسی که به درجه ای می رسید که ردیف را رساله خودش را می ساخت آن را درس می داد. ردیف رساله موسیقیدان هاست و تمام حسنش به این است که روایت های مختلف بر اساس چارچوب تئوری مشخص است.

مؤلف مجموعه «موسیقی دستگاهی ایران» خاطرنشان کرد: وقتی می بینیم چیزی که در دانشگاه تدریس می شود هیچ ارتباطی با جامعه ندارد و دانشجو بعد از فارغ التحصیلی نهایتا باید یا در اداره فرهنگ و ارشاد استخدام شود یا در دانشگاه تدریس کند. پس رابطه او با جامعه چه می شود؟

علیزاده تصریح کرد: خروجی این روند امروز در جامعه مشهود است. جامعه ما از نظر موسیقایی فقیرتر از ادبیات است. ادبیات ما حتی در شرایط امروزی اش که آسیب زیادی هم دیده است، پشتوانه قوی تری نسبت به موسیقی دارد.

وی با بیان این که حفظ فرهنگ با کمک مردم محقق می شود، افزود: این دستگاه های موسیقی فقط برای درس دادن یا این که دانشجو آن را در آموزشگاه و دانشگاه فرا بگیرد نیست. جامعه هم باید با آن ارتباط بگیرد. وقتی فکر کردم به این نتیجه رسیدم که هر دستگاه می تواند مانند یک کنسرت موضوع یک اجرا باشد.

اثری برای مردم

استاد و پژوهشگر موسیقی ایران با اشاره به ویژگی های مجموعه «موسیقی دستگاهی ایران» اظهار کرد: آن چه که روی کتاب ها و آلبوم های ردیف موسیقی ایرانی وجود دارد برای مخاطب نیست، برای دانشجو و هنرجو است. این مجموعه به شکلی آهنگسازی و تولید شده که هر شنونده ای می تواند با شنیدن آن با دستگاه ها و گوشه های موسیقی ایرانی آشنا شود.

علیزاده خاطرنشان کرد: همه باید کاری کنیم که پایه و فرهنگ موسیقی در جامعه و بین مردم تقویت شود. این اثر برای مخاطب تولید شده است. وقتی با پدیده ای بدون پرسش و کنجکاوی برخورد کنیم، به مرور به یک اثر ماشینی تبدیل می شود.

وی افزود: وقتی ملت های اطراف کشورمان را می بینیم درمی یابیم که مردم چقدر فرهنگ موسیقایی دارند. برنامه ریزی های کلان باعث می شود شناخت مردم از شعر و موسیقی افزایش یابد. همیشه بر این باور هستم که اگر یک قدم به طرف مردم برداریم مردم صدها قدم به سمت ما می آیند.

موسیقیدان و آهنگساز نامدار ایران گفت: خوشبختانه از این مجموعه برای تدریس و پژوهش در دانشگاه های مختلف استقبال شده و برای ارائه کامل تر مجموعه «موسیقی دستگاهی ایران» به این دانشگاه ها و مراکز پژوهشی خارجی، ضبط اثر با صدای بانوان نیز در حال انجام است.

عشق به مازندران

این استاد موسیقی با اشاره به ارتباط عمیقش با بزرگانی از فرهنگ و هنر مازندران، گفت: من بی نهایت به این استان و مردمش عشق می روزم و هر زمان که نام دوستانم می آید اشک شوق بر چشمان جاری می شود. خوشحالم که در مازندران حضور دارم و همیشه گفته ام که بسیار از این سرزمین آموختم.

علیزاده افزود: از استاد بزرگ احمد محسن پور و استاد ابوالحسن خوشرو یاد می کنم که لحظات زیبایی با آن ها داشتم. در دهه ۶۰ شمسی زمانی که در تهران دلم می گرفت یا دوست داشتم از عشق لبریز شوم به این منطقه می آمدم. با جناب محسن پور که همیشه برای من زنده است روزهای خیلی خوبی را در قادیکلا داشتم. انسان باشکوهی بود که هرگز در قالب مرگ یا نیستی نمی گنجد و خودش به زندگی معنا می بخشید و جاودان هستند.

او با اشاره به اجرای قطعات آلبوم «نی نوا» توسط ارکستر فیلارمونیک مازندران گفت: من «نی نوا» را ۴۲ سال پیش نوشتم و اکنون می بینیم که چند نسل با آن ارتباط برقرار می کنند. آنچه که به غرور من اضافه می کند ایرانی بودن من است. این که یک روزی قطعه ای در جایی نوشته شده و امروز همه هم میهنانم آن را می شناسند و من به این توجه شما عشق می ورزم.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین