5 چهره عزیز عرصه فرهنگ و هنر که در سال 1403 از دست دادیم؛ از زری خوشکام و ژاله علو تا سعید راد و فریدون شهبازیان و سید ابراهیم نبوی

بعدها یعنی حدود چهل سال بعد تصاویر دوره میانسالی او را دیدم. مثلا در دنیای تو ساعت چند است و خب مقایسه آن دو چهره، یادم آورد  که زمان می گذرد و جوانی و زیبایی هیچ کدام ماندگار نیستند. زری خوشکام در ۲۸ اردیبهشت سال ۱۴۰۳ درگذشت. در ۷۷ سالگی. همسر علی حاتمی و مادر لیلا حاتمی. در رحمت خدا.

ژاله علو از محترم ترین چهره های سینما و تلویزیون و دوبله ایران است . عکسی از او دیدم در دهه سی در کنار غلامحسین بنان در یک باغ و در کنار جمعی دیگر از دوستان. همه خوشحال و سرحال و ژاله نگاهی پر از تحسین را روانه چهره غلامحسین بنان کرده است که مشخص است آن دوران محبوب ترین چهره موسیقی و ادب و هنر ایران بوده است . علو اما در زندگی عادی چهل سال بعد از بنان به زندگی پربار خود ادامه داد. 

بازیگری که بیش از شصت سال بازی کرد و دوبله کرد و اعتبار و احترام خود را حفظ کرد. برای من ژاله علو همان زن سختگیر و محکم سریال روزی روزگاری است که  به مراد بیک سر به هوا و یاغی رسم زندگی درست را می آموزد. خب بی راه نیست که بگویم سریال روزی روزگاری بهترین سریال تاریخ تلویزیون ایران و ژاله علو و خسرو شکیبایی بهترین و کامل ترین پرفورمنس ها در تاریخ سریال های ایرانی هستند.

اگر از قضاوت شما نمی ترسیدم می گفتم که روزی روزگاری حتی از دایی جان ناپلئون هم کامل تر است و برخی قسمت هایش به عنوان یک محصول سینمایی می توانست پهلو به بهترین فیلم های سینمای ایران بزند. ژاله علو در دی ماه ۱۴۰۳ در ۹۷ سالگی درگذشت. یادش گرامی. 

سعید راد به بدن آماده اش می نازید. نباید این کار را می کرد. همان وقت که این فخر جوانانه اش به سلامت و ورزیدگی اش را می دیدم  و می شنیدم می خواستم بگویم آقای راد عزیز این نکته را پنهان کنید. درباره اش حرف نزنید. چشمتان می زنند. سر شوخی را با آسمان باز نکنید.  یادم آمد عباس کیارستمی را که دوماه قبل از فوتش در یک شهرکتاب دیدم و از حیرت دیگران در مقابل چالاکی و سرزندگی اش آن هم در قامت یک مرد ۷۵ ساله لذت می برد.

سعید راد هیچ وقت بازیگر مورد علاقه ام نبود اما همیشه محو رعنایی و قد و بالایش می شدم. او هم قرار بود مثل کیارستمی به یادمان بیاورد که کهنسالی می تواند نشانه های پررنگی از جوانی را با خود داشته باشد. حالا در فقدان ناگهانی سعید راد و البته سال ها قبل عباس کیارستمی، این ماموریت خطیر در احیای امید به زندگی خوب در کهنسالی به دوش فرامرز قریبیان افتاده است. خداوند استاد قریبیان را حفظ کند. سعید راد همان علی خوشدست بداقبال تنگنا در سال ۱۴۰۳ و در سن ۷۹ سالگی درگذشت.  

فریدون شهبازیان را ستایش می کردم. این مرد خوش چهره و کاریزماتیک و با قریحه را که همچون سایه ای در بی توقف و نامرئی، در عرصه موسیقی ایران در طی نیم قرن چرخیده بود و در هر مقطعی و در هر حوزه ای تاثیر شگفت انگیز خود را برجای گذاشته بود. از معدود چهره های موسیقی پاپ قبل از انقلاب که برای کمک به موسیقی تلویزیون در دهه هفتاد و هشتاد هرکاری از دستش بر می آمد، انجام داد و حاصلش ترانه هایی شد که تلویزیون امروز حتی در خواب هم نمی بیند که به سطح آنها نزدیک شود. شهبازیان عزیز در ۲۲ دی ماه ۱۴۰۳ و در  ۸۲ سالگی درگذشت. 

در مورد سید ابراهیم نبوی مفصل نوشته ام. حداقل یک دهه با او مراوده داشتم. نه طرفدار طنزش بودم و نه تحسین کننده تکاپوی شلخته و ازهم گسیخته سیاسی اش. اما او دوست مهربانی بود که گاه می توانست با مزه هم باشد. اما نه خیلی . نبوی حقش بود که در ایران عزیزش بماند اما  همیشه می خواست ثابت کند که باهوش است و بامزه و همین شد که در ریسک های نوشتاری اش و در حصر حرف ها و کلماتی که حتی خودش هم خیلی به آنها معتقد نبود،  بیست سال در آرزوی بازگشت به ایران ماند.

بعضی وقت ها که کنسرت های محسن نامجو را می شنوم و نگاه می کنم و استعداد فراطبیعی اش را یاد نبوی می افتم. نامجو هم انگار مدام می خواهد  به یاد بقیه بیاورد که او استعداد خاصی است و برای همین گاه بی پروا در وادی هایی از شعر و موسیقی و آواز می غلتد که راه بازگشتی برای خود به جای نمی گذارد. ابراهیم نبوی در ۲۵ دی ماه ۱۳۴۳ درگذشت. 

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین